Anton aus Tirol

Een pakkende titel voor deze blog - de afgelopen weken bevonden we ons tussen de bergen. Van de “zwarte bergen” (vertaling van Montenegro) naar de Alpen in Kirchberg en het Otztal. Mooie tijd gehad waar wij de knieën en kuiten goed getest hebben.

Maar eerst effe terug naar de vorige blog.. busje komt zo! Tja dat dachten wij ook toen we in de hitte stonden te wachten op de bus in Dubrovnik. Een uurtje vertraging werden er twee … o nee twee en een half. Grens weer over dus hoe een geplande busreis van 2 uur (+/- 80 km) uiteindelijk 6 uur kan worden zo dus ;-) Gelukkig hadden we in Montenegro de beschikking over een auto en (voorlopig) eindelijk verlost van het openbaar vervoer. Vrijheid blijheid! Montenegro is een klein land dus korte rijafstanden maar door de bergen doe je er toch langer over dan je denkt. Gemiddeld 60-70 km per uur wat de lokale Montenegrijn veeeeeeel te langzaam vindt, je word dan ook rechts en links (eroverheen kan nog net niet) ingehaald. Afsnijden, geen probleem. Gelukkig geen ongelukken gehad maar echt fijn rijden was het met tijd en wijlen niet. Wel supergave bergwegen en passen door de verschillende national parken die Montenegro rijk is (Lovćen, Skadarska, Durmitor & Biogradska).

Montenegro was voor ons een onbekend land en we kenden het eigenlijk alleen van “the twelve points from Montenegro go to Albania”. Of de geplande 10 dagen genoeg waren, geen idee. Feit dat er al een Lonely Planet beschikbaar is, zegt veel over de potentie als vakantieland. Geweldige tijd hebben wij er in ieder geval gehad. Begonnen in Kotor, een soort mini Dubrovnik maar dan zonder de duizenden toeristen (alhoewel er ook al cruiseschepen Kotor aandoen). Dankszij de “goede” busverbinding weinig tijd gehad om het kleine stadje te verkennen. Na het oppikken van de auto via een geweldige switchback weg naar één van de mooiste uitkijkpunten van Montenegro gelegen in het national park Lovćen. Hadden hier al zin om te gaan wandelen, maar hadden Lipa Caves ook nog op het programma staan. Keuzes keuzes ;-) Geslapen in de oude hoofdstad van Montenegro (Centinje) waar we al zagen dat het hier een stuk minder toeristisch is (en goedkoper) dan Kroatië.

De twee dagen erna stonden in het teken van rafting; twee nachten slapen in een prachtig rafting kamp gelegen aan de Piva rivier. Eerste dag raften op de Tara was vrij relaxed maar wel heel druk (waar komen toch al die mensen vandaan?). Tweede dag zouden we een boottocht maken op Piva lake. Zouden want het ging dus niet door… weer in Montenegro (en bergen in zijn algemeen) kan vrij makkelijk omslaan en dat gebeurde dus ook. Winderig en bootje ging niet! Dus maar door naar Durmitor NP. Sliepen weer eens in een hostel waar veel Nederlanders verbleven. Sfeer was leuk want het was gericht op wandelen en gedurende onze reis kwamen we regelmatig mensen uit het hostel tegen. Jammer genoeg werd het weer steeds minder - regen of zwaarbewolkt. Dus twee wandeldagen werd er één, maar gelukkig konden we het wandelen wel inwisselen voor een andere activiteit. Zippen over de diepste ravijn (1300 meter) van Europa – Tara. Christel vond het wat te spannend dus ging niet mee (dat was voor ze het Max programma “we zijn er bijna” had gezien ;-) Bijna een kilometer zippen wat na een minuut ook weer voorbij was. Gelukkig was het in Biogradska NP wel mooi weer dus erop uit om te wandelen. Mooie, maar slecht aangegeven, routes wat typisch was voor Montenegro. Veel hoogtemeters gemaakt en weinig mensen tegen gekomen. Mee en dan een rustplaats maar niets te vergelijken met de alpenhutten in Oostenrijk.

Laatste park dat wij aandeden in Montenegro was Lake Skadarska. Het meer ligt in Albanië en Montenegro, wij maakte er een hele mooie boottocht door het waterlelierijke meer. Veel watervogels dus de verrekijker kon er weer eens uit. Na de auto ingeleverd te hebben nog een dagje aan de kust in Montenegro verbleven. Dat is wel wat anders dan eerdere middellandse zee steden in bv. Kroatië, Spanje of Italië. Vooral Russische en Servische toeristen die het een typische Oost-Europese sfeer geven. M.a.w. veel nep blingbling, tattoos en botox! Beetje vreemd dus maar wel leuk (voor een dagje). Jammer genoeg zat Montenegro er toen al weer op. Wij kunnen het echt iedereen aanbevelen als reisbestemming; laat de kust links liggen en ga het binnenland in. Anderhalf tot twee weken is prima te doen.

Via Dubrovnik in Kroatië vlogen we naar München waar we een auto zouden oppikken om naar Kirchberg in Oostenrijk te rijden. Weer eens een gevalletje van vliegtuigje komt zo, niet dus. Zo veel vertraging dat het rennen was naar het autoverhuurbedrijf om één minuut voor sluitingstijd toch nog onze huurauto te kunnen oppikken. Gelukkig sliepen we dicht bij het vliegveld zodat we ’s nachts niet meer hoefde te rijden, dit in tegenstelling tot Jack en Hermien die vanuit Deurne wel ’s nachts aanreden om samen met ons een weekje Oostenrijk te doen.

Oostenrijk, wat moesten we daar nu weer van denken! We hadden het er al wel eens over gehad om het “op te nemen” in onze wereldreis, maar niet direct gedaan. Keuze viel op de Balkan dus werd het een beetje “backtracken”. Na bijna twee weken kunnen we gelukkig concluderen dat het de juiste keuze was om naar Oostenrijk te gaan. En het is niet alleen leuk in de winter waar Hub het van kende (jaren lang skiën in Tirol / Salzburg). Het is een waar wandel- en fietsparadijs. Met Jack en Hermien verbleven we in een erg mooi appartement midden in Kirchberg - erg bekend en geliefd onder de Nederlanders. Vooral in de winter met apres-ski in de Eis- of Schatzi bar (en optredens van Django Wagner, Frans Duits, 3Js etc.) Gelukkig waren die gasten in geen velden en wegen te bekennen ;-) Een aantal dagen mooi en ver gewandeld door de almen en regelmatig (of eigenlijk redelijk vaak) een alpenhut aan gedaan. Lekkere Radler, wurstl mit brot, wienerschnitzel of knodelsuppe. Weer was veel beter dan voorspeld en geen echte regendagen gehad (mee en dan een buitje). ’s Avonds lekker uiteten of zelf koken, spelletje Uno of bierpong onder het genot van jaren 80-90 muziek. Muziek die we de afgelopen weken op Montenegrijnse radio regelmatig hoorde, jezus wat staat de tijd daar nog stil (Roxette of Dr. Album … seriously!) Ook nog een nieuw nummer ontdekt – “Ome Joop, ik moet plassen”. Zoek het maar eens op, je komt niet bij van het lachen. Wij dan tenminste… of lag dat aan de snaps. In St Johann hebben we nl. nog een snapsbranderij bezocht en natuurlijk een flesje of twee (likeur) aangeschaft. Het was in ieder geval erg gezellig met Jack en Hermien.

De omgeving van Kirchberg komt zo uit de Sound of Music … koeien met bellen, eindeloze vergezichten over de groene almen met hier en daar een authentieke alpenhut. Heidi und Peter zijn we niet tegengekomen, wel veel Nederlanders. Na een weekje gingen Jack & Hermien weer naar huis en wij verder naar een ander gedeelte van Tirol – het Otztal met Sölden en Langefeld als verblijfplaatsen. In Langefeld sliepen we in een luxe 4* hotel met Wellness dat Christel’s collega had geadviseerd. Lekker gebruik maken van de sauna & wellness baden en ’s avonds culinair eten. Twee daagjes was genoeg, anders zouden we er nog aan gaan wennen ;-) In Sölden sliepen we in een leuk familie pension. De omgeving was anders dan Kirchberg - wat ruiger landschap, hogere bergen tot ver boven de 3000 meter, grote watervallen (bijna vergelijkbaar met Yosemite - USA) en gletsjers. Heel mooi om te wandelen dus hebben we dat maar gedaan. Vaak duurde de wandelingen net wat te lang (vooral omlaag), maar de Radler als beloning smaakte daardoor extra lekker. In Langefeld nog een schutters/muziekfeest meegepikt met een optocht die OLS waardig was (gelukkig wel iets korter) en op de één na laatste dag het Almenfeest op Maria Hemelvaart. Gezellig onder het genot van muziek, diverse schlagers (denk aan Oktoberfest) in het zonnetje met een biertje (Hub dan) … jammer dat je we nog ruim 2 uur naar onder moesten klauteren.

Laatste dag in Oostenrijk nog de hoogste weg van Europa gereden naar een tweetal Gletsjers. Super mooi uitzicht, alleen jammer van die stakende geiten die de weg blokkeerde ;-) En nu onderweg naar Griekenland. Drie weekjes Gyros, Ouzo, strand en … tja dat zien we wel. Vanuit Griekenland vliegen we naar Istanbul waar Bart & Jenny ons komen bezoeken… wordt ook weer gezellig.

Bis spater …