Auto, Vliegtuug, dun trein, dun boot

De afgelopen weken hebben wij (inderdaad per auto, vliegtuig, trein en boot) door drie landen gereisd die héél graag bij de EU willen horen. Of ze er klaar voor zijn valt te betwijfelen. Turkije, Azerbeidzjan en Georgië – landen met hun eigen karakter, maar ook met gelijkenissen (vooral de hartelijk- en vriendelijkheid).

Per veerboot zijn we van Griekenland naar Turkije – Bodrum – overgestoken. Bij vele bekend als strandplaats met all-inclusive resorts; wij verbleven echter in een klein maar heel vriendelijk familiehotelletje midden in de stad. In Bodrum niet al te veel gedaan, wat geslenterd door de bazaar en het “kijken, kijken niet kopen” aangehoord. Niet helemaal waar, want voor maar liefst 5 EUR drie nieuwe (echte 😉) merk boxershorts gekocht!

Vanuit Bodrum was het ruim 7 uur met de bus naar Istanbul of een klein uurtje vliegen, moeilijke keuze? Nope, we vlogen ’s ochtends om diezelfde dag Bart & Jenny te verwelkomen in Istanbul. Omdat Bart & Jenny pas later in de avond aankwamen liepen wij alvast naar het Taksim plein. Kregen direct de sfeer mee, wat een leuke, levendige stad. Het hielp ook dat we een geweldig, (en zeer centraal gelegen) boutique hotel met roof-top terras hadden geboekt. Net open dus een superdeal qua prijs. Het terras keek uit op zo’n beetje alle highlights die Istanbul te bieden heeft - Blauwe Moskee, Hagia Sophia, Sultan Ahmetmoskee, Topkapi Paleis en de Bosporus. Achteraf ook een leuke plek om ’s avonds wat te drinken en te spellen (want dat hadden we wel gemist).

Bart & Jenny kwamen uiteindelijk met een kleine vertraging aan in Istanbul en wat was het leuk om onze vrienden weer te zien. Drie geweldige dagen samen gehad en alle highlights bezocht (ten minste volgens ons boekje). Istanbul is een aanrader als stedentrip! Veel gelachen ook, verkleedpartij als sultan en harem (lekker toeristisch in de grote bazaar) en afdingen op het kopen van kleding. Ging ons goed af 😉. Ook een mooie boottocht op de Bosporus gemaakt, rummikub gespeeld tussen de locals (in het Aziatische gedeelte) en nog veel meer. Jammer genoeg zat het er na drie dagen weer op en moesten we weer afscheid nemen, wij bleven nog een nachtje om de volgende dag per trein te vertrekken.

Eerste traject was met de hogesnelheidstrein van Istanbul naar Ankara. Wij kozen voor businessclass want tja dat was maar twee eurie duurder. Kreeg net als in het vliegtuig een lunch en aantal malen drankjes aangeboden, TV in de stoel en internet! Daar kan de NS nog wat van leren. In Ankara paar uurtjes de stad verkend voordat we op de Doğu Ekspresi stapte – een 24 uur lange treinreis naar het oosten van Turkije. Omdat wij de Doğu Ekspresi Tourist trein hadden geboekt werd de reis nog eens 6 uur langer. Voordeel was wel dat wij onderweg een paar keer stopte om excursies te maken. Zeg maar cruisen maar dan met de trein. Deze “tourist” trein was echter niet helemaal op westerse toeristen afgestemd. Alle excursies waren in het Turks en de dame van het bureau sprak geen woord Engels. Toch maar mee gedaan want 2-3 uur wachten “op een klein stationnetje” was ook niet echt ons ding. Gelukkig twee Turkse Belgen bij ons die konden vertalen en het was echt de moeite waard. Boottochtje op de Eufraat door de “second deepest canyon in the world”. Waar hadden we dat eerder gehoord? Volgens mij zijn er weer heel veel second deepest canyons 😉 Ook een leuk dorpje aan de zijde route en watervallen bezocht. Dit alles maakte de treinreis nog bijzonderder. Jammer genoeg liepen we nog eens 1.5 uur vertraging op zodat we pas om 1.30 ’s nachts in Kars aankwamen.

Volgende dag weer om 9 uur door naar Batumi in Georgië, een beetje vermoeiend. Gelukkig was het een hele mooie busrit, reflecterende meren, stuwdammen en canyons. Halverwege de busrit (6 uur!) nog even gesproken met een Turkse meisje dat goed Engels sprak. Zij wist te vertellen dat het gehele gebied binnen een jaar een stuwmeer werd. Of haar familie effe kon verhuizen – tja dat kan blijkbaar gewoon in Turkije.

Na de grens overgestoken te zijn met Georgië, kwamen we aan in de badplaats Batumi. Eenvoudigst te beschrijven als vreemd, maar wel leuk. “Over-the-top” gebouwen, veel nachtclubs en strandtenten aan de lange boulevard, allemaal vooral gericht op Russen. Laten die Russen dit seizoen nu grotendeels wegblijven omdat een of andere Georgische bekendheid op TV wat negatiefs heeft gezegd over Poetin. Dus wat doet hij, gewoon alle vluchten cancelen. Tja …. Rusland blijft in Georgië een moeilijk onderwerp – zeker ook door de bezette Georgische gebieden Abchazie & Zuid Ossetië.

In Batumi leuk gepraat met wat locals en zo kwamen we al h.e.e.a. te weten over Georgië. Jammer genoeg hadden me maar één mooie dag in Batumi (dus lekker aan de zwarte zee gezeten en wat gezwommen), tweede dag regen.. Al heel lang niet meer gehad. Na twee daagjes Batumi (meer dan genoeg) begonnen we aan een intensieve 10-daagse rondreis door Georgië. Gekozen om dit niet zelf te rijden maar een auto met chauffeur te huren. Is niet heel veel duurder en net zoals in Montenegro was ons gewaarschuwd dat ze ook in Georgie niet zo veel op hebben met verkeersregels. Na goed zoeken kwamen we uit bij Davit. Hij spraak behoorlijk Engels en was behoorlijk trots op zijn land, dus was ook onze semi-gids. Was erg handig want je krijgt toch veel meer mee van een land.

Eerste bestemming was Svaneti, een gebied dat tot begin jaren ‘90 compleet afgescheiden was van de buitenwereld. De vorige president Mikheil Saakashvili (die van de rozenrevolutie en getrouwd met de Nederlandse Sandra Roelofs) heeft het toerisme een enorme boost gegeven en o.a. goede infrastructuur aangelegd. Wat een geweldig gebied – wachttorens, reusachtige bergen van de Kaukasus (> 5000 meter), gletsjers en natuurlijk de mensen. Jammer genoeg onze tweede regendag in Svanti zodat één van onze wandeldagen in het water viel. Gelukkig wel een hele mooie film (Dede)  in een café gezien en het museum bezocht. Leuk om wat meer over de cultuur te weten te komen. De tweede dag reden wij met 4wd naar Ushguli, wegen hielden op te bestaan 😉 maar aantal wachttorens des te meer. Supergave hike gemaakt naar de voet van de Shkhara gletsjer, zo mooi dat het wel de Himalaya leek (waar wij jaren geleden naar het base-camp van Mt Everest reden). Daarna nog in Ushguli over de zandwegen tussen de koeien en biggetjes en de verlaten wachttorens gewandeld. Het kon zo een film setting zijn!

Jammer genoeg onvoldoende tijd om de 4-daagse hike tussen Mestia en Ushguli te maken, de volgende dag gingen we door naar de 2e stad van Georgië – Kutaisi. Leuke dag met een aardig canyon, wat kerken en een heel mooi gelegen klooster (Gelati). Veel van deze kerken en kloosters staan op de Unesco lijst, maar het waren er wel veel … heel veel 😉 Vanuit Kutaisi door naar het Rabati kasteel (gelegen bij de Turkse grens dus veel invloeden van Islam) en Vardzia. Vardzia kennen jullie misschien van Wie is de Mol 2018 (jaja daar zijn we weer), wij in ieder geval wel. Enorm groot klooster in de rotsen in een prachtige desolate omgeving (dichtbij de Armeense grens). Slapen deden wij in Borjormi, een welness plaatsje en hier zijn ook de bronnen voor de Georgische versie van Spa Rood. De Georgische gastvriendelijk merkte wij weer eens nadat wij ingecheckt hadden in ons appartement. Eigenaar kwam met een bosje bloemen, chocolade en Georgische wijn aanzetten. Jammer genoeg was deze wijn niet echt te drinken. Rode zoete wijn… je moet er van houden.

Via het Stalin museum reden wij weer door naar de Kaukasus. Beetje vreemd om een museum te hebben die één van de grootste boeven aller tijde eert, maar de lokale gids was erg positief over deze “held” geboren in Georgië. Oh ja er was in de kelder nog een klein kamertje dat aandacht besteed aan de mindere kant van Stalin (miljoenen doden). Kazbegi geleden onderaan mt Kazbeg was de tweede locatie in de Kaukasus. Anders dan Svaneti maar ook heel erg mooi. Wij maakte een geweldige wandeling (ruim 1200 meten stijgen) naar de voet van mt Kazberg en langs de bekende Trinity Kerk. Na de wandeling een lekker wijntje en het inmiddels bekende Georische eten (met namen als khachapuri, lobio, mchadi, khinkali). Eten is hier calorierijk met veel kaas, brood en vlees. Toch is er ook voldoende groente te krijgen.

In het laatste deel van onze rondreis bezochten we het wijngebied Kakheti, David Garaja en Tbilisi. Dat Georgiërs trost zijn op een wijn is een understatement. Als oudst wijn-producerend land mag dat ook wel, in Kakheti deden wij een aantal proverijen met wijnen geproduceerd op Georgische (in kleipotten genaamd Qveri) en Europese wijze. Kunnen gerust zeggen dat we betere wijnen hebben gehad, slecht was hij niet, maar meeste wijnen hadden weinig diepgang. Ook soms een beetje vreemd - rode halfzoete wijn, amberkleurige wijnen, niet altijd ons ding. Wel wederom een hele mooie omgeving. Het Davit Garaja klooster lag ook geweldig, ondanks dat onze Davit weinig zin had om er heen te rijden. Weg was ook erg slecht en rondom het klooster rommelde het (grenspolitie Azerbeidzjan en Georgië, een van de vele disputen in de regio).

Na afscheid genomen te hebben van onze Davit, die in tien dagen echt een vriend is geworden, namen wij de nachttrein vanuit Tbilisi naar Baku. Meeste F1 fans zullen Baku wel kennen, geldt ook voor Eurovisiesongfestival fans. Beide evenementen werden hier recentelijk gehouden. En zoals voor alles geldt in Baku, geld genoeg (dankzij de olie). Dus we stampen wel effe een nieuw ultramodern gebouw uit de grond om het na één event weer leeg te laten staan. Baku zelf was voor een dagje genoeg, wij verbleven er drie 😉 Gelukkig nog een leuke dagtrip gemaakt rondom Baku, zo dus ook nog wat meegekregen van Azerbeidzjan. “Land of fire” is de slogan van het land, maar volgens mij kunnen ze het beter veranderen in Land of Oil. Overal zijn jaknikkers en booreilanden (op de Kaspische zee) te vinden die de vele oliebronnen aanboren, zijn ze nog trots op ook! Of Azerbeidzjan nu een echt interessant land is zijn we nog niet uit, ligt ook aan de zijderoute (dus heeft oudheid) en grenst aan de Kaukasus (dus mooie bergdorpjes). Wij waren meer gecharmeerd van Georgië, maar het was evengoed een leuk uitstapje.

Wederom de nachttrein terug naar Tbilisi waar we nog een tweetal nachtjes verbleven, lekker badderen in de zwavelbaden, stadswandeling maken, mooie natuur bezoeken in de botanische tuinen en voor de laatste keer (voorlopig) een wijntje. Misschien wederom een cliché maar we hebben een geweldige tijd gehad in deze regio.

En nu Doha (Qatar), effe spelen in de zandbak (paar daagjes) voor we door vliegen naar Japan.

Tot later.