Viva Hollandia

Deze keer hebben we de rollen omgedraaid, Christel schrijft en Hub redigeert (of zoiets). Na ons avontuur op zee, hadden we 5 nachten in Panama stad in het Best Western Zen. Heerlijk luxe wat erg prettig was na 6 dagen met 17 personen op een catamaran met 2 toiletten (1 was stuk op dag 2) en zonder douche. Ja de zee is de douche…. dus echt stinken deden we niet maar je haar en huid zit vol met zout. Na al dat zeilen was het tijd om in Panama de echte highlight van het land te bezoeken, het kanaal. Machtig interessant om zo’n grote olietanker door de sluis te zien gaan waarbij ie in 3 stappen een paar meter verschil waterniveau overbrugt. Het museum bij het kanaal was ook zeker de moeite waard en educatief. Weet je bijvoorbeeld dat iedereen in het dagelijks leven te maken heeft met een product dat door het Panamakanaal is gegaan? Het Panama kanaal bedient 160 havens, de tol die een schip betaald is gebaseerd op gewicht en als het schip niet door het kanaal zou varen (ongeveer 10 uur durend) zou de schipper 14 dagen extra moeten varen hetgeen hem meer dan 1 mln dollar kost (tol is overigens ook niet goedkoop, gemiddeld zo’n USD 400,000). Ook hebben we een kayak tour gedaan waarbij met een Zwitser ’s ochtends om 6.30 in de kayak zaten op Lake Gatun (onderdeel Panama kanaal) om bij het ochtendgloren de vogels (o.a. toekans), apen (kapucijn, brul en tiki), leguanen en ander natuurschoon te aanschouwen. Daarnaast af en toe zo’n grote tanker voorbij te zien varen. Nou dan ben je nietig als je daar onder in je kayak zit en een containerschip komt voorbij. Verder hebben we de oude stad (weer veel kolonialen gebouwen) en de vismarkt bezocht. Heerlijk verse ceviche (rauwe vis, octopus, garnalen etc. gegaard in citrus en specerijen) gegeten.

Na 5 dagen zijn we vanuit Panama Stad met onze huurauto naar El Valle de Anton vertrokken. Een plaats gebouwd in een enorme krater van een vulkaan (inactief natuurlijk). El Valle de Anton staat o.a. bekend om de bijna uitgestorven Golden Frog. Deze is voor mensen alleen nog te vinden in het conservatiecentrum in de dierentuin van El Valle. Dat leek ons wel bijzonder, we hadden wel al begrepen dat de rest van de dierentuin een beetje sneu was omdat de meeste dieren in niet al te grote verblijven zaten. Dat klopte idd toen we langs de schilpadden, toekans, papegaaien, apen etc liepen. Maar aangekomen bij het conservatiecentrum hing er een bordje op de deur dat het conservatiecentrum sinds 29 maart (een paar dagen dus) gesloten was. Wij direct terug naar de kassa en het bleek idd dat Smithsonian Instituut het conservatiecentrum gesloten had. Helaas geen kikkertjes dus voor ons. Uit informele bronnen hebben we vernomen dat er toch een relatie was tussen het beheer van de dierentuin en de doelstelling van Smithsonian. Smithsonian is overigens een Amerikaans onderzoekscentrum die op diverse locaties in Panama wetenschappelijk onderzoek doet naar de bijzondere natuur van het land. Gelukkig had El Valle meer te bieden o.a. een hele mooie vlindertuin waarbij we alle soorten die we in het ‘wild’ zien, hier ook konden zien en fotograferen. De Blue Morpho is de mooiste van het stel, maar ook het moeilijkst te fotograferen. Super blauw als hij vliegt, maar met vleugels dicht is het net een dood blad.

Vanuit El Valle zijn we naar Santa Fe gereden. Hier hebben we vooral in het regenwoud gewandeld .. of ja wandelen soms was het vooral balanceren want het was er drassig, heuvelachtig en de paden waren vaak smal. Maar erg gaaf om toekans, kikker(tjes) en diverse onbekende insecten/amfibieën te spotten. Na Santa Fe, zijn we één nachtje bij twee Nederlandse biologen gaan overnachten. Zij hebben een hotel en organiseren meerdaagse tours naar het National Park Coiba (Galapalos van Panama). Helaas hadden ze geen plek meer op hun tour maar het was wel leuk om  kennis met hen te maken. Zij hadden op het moment ook een aantal extra huisdieren, 3 schattige pygmee uiltjes en het koppeltje gieren (groot en niet schattig) dat op hun landgoed huist hadden twee jonge gieren in hun ‘nest’ (onder de trap naar de veranda). En we begrepen dus dat gieren hun jongen tot 8 maanden in het nest voeden. En die gieren die ruiken niet altijd even prettig, ze leven namelijk van dood vlees. Typische menselijk is dieren dus een naam te geven, Victor en Valerie was het gieren koppeltje 😉. Met Kees hebben we ook een mooie Mangrove tour gedaan, waarbij de hoeveelheid verschillende en bijzondere vogels ons om de oren vlogen. Momenteel zijn we in Santa Catalina, een echte surfplek en de toegang tot het NP Coiba waar veel gedoken en gesnorkeld wordt. Hub heeft dan ook 3 duiken gemaakt waarbij haaien, schildpadden, murenes, enorm grote scholen vis en verschillende soorten roggen voorbij kwam. Dus top duiken en dat na 2 jaar niet duiken. Op de terugweg ook nog een groot aantal dolfijnen gezien en de dag kan niet kapot.

Wat opvalt in Panama is, is dat naast Panama Stad vele plekken nog niet ontwikkeld zijn. Dat betekend soms dat er maar 1-2 restaurantjes in een dorpje zijn waar je dan binnen een uur weer gegeten hebt. De avonden waren dus soms wat langer, zeker als internet niet goed werkt. Dus we hebben weer eens opgezocht hoe het kaartspel ‘Shithead’ ook al weer werkt en een heuse competitie gehouden. Gelukkig is de wijn hier in de supermarkt weer betaalbaar dus daar mee komen we de avonden wel door 😊. Morgen rijden we naar Boquet – onze laatste bestemming in Panama voordat we a.s. maandag naar Orlando vliegen. Gelukkig op tijd weg want de verkiezingen staan hier voor de deur; zelfs in het kleinste gehucht wordt volop kampanje gevoerd. Vorige verkiezingen werden regeringsvoertuigen ingezet, nu wordt er gewoon betaald aan mensen om rond te gaan rijden met vlaggen e.d. Echt weten waarop men stemt, hahaha… Degene met het hoogste budget wint hier gewoon. Meestal dezelfde partij, de vorige president zit nog in de gevangenis wegens corruptie.

See you in the states.

Ps. titel van de blog is naast het werkelijk legendarische nummer van Wolter Kroes ook een verwijzing naar de vele Nederlanders die wonen in Panama, Colombia en andere Zuid & Midden Amerikaanse landen. Ook een knipoog naar het laatste Spaanstalige land van onze trip… alhoewel you never know.